Jongerenstadsschrijver Nina Saelmans over het verwezenlijken van dromen!
Terug naar Nieuwsoverzicht

Jongerenstadsschrijver Nina Saelmans over het verwezenlijken van dromen!

29-09-2016

De klok slaat tien uur en ik zit met een vermoeide uitstraling in mijn schoolbank. Het zicht van groene bomen en uitgerekte grasvelden heeft zich inmiddels vermengd tot een wazige vlek, de projectie die zich voor mijn ogen afspeelt is slechts een weerspiegeling van mijn gedachten.

Mijn gedachten hebben namelijk de pijnlijke realiteit van het schoolbestaan verbannen naar een diepe uithoek van mijn hersenen en richten zich volledig op mijn afgelopen 2,5 jaar als jongerenstadsschrijver.

Meteen denk ik dan aan een interview dat ik heb gedaan met de Limburger in april 2014. Er werd me toen de vraag gesteld of mijn stadschrijverschap te combineren viel met school. Gretig knikte ik ja, dat was allemaal heel makkelijk bij te houden. Ik zou de weekenden vrij houden om te schrijven, en door de week aandacht spenderen aan school.

Het tegendeel wist ik net zo snel te bewijzen als ik antwoord kon geven op de vraag, want net als met elk ander plan dat perfect klinkt in theorie, bleek de praktijk iets anders te lopen. Deadlines werden pijnlijk overschreden. Deze column als recent voorbeeld ervan.

Het interview ging nog een tijdje door, terwijl de regen wanhopig tegen het raam tikte. Van alle vragen die me gesteld werden was er echter één die me steeds bijbleef: was ik van plan om schrijver te worden? Hierom lachte ik, en schudde mijn hoofd van niet. Er was geen twijfel over mogelijk dat ik patissier zou worden. Ik zou mijn droom verwezenlijken en een eigen bakkerij openen, waar mensen konden lezen en genieten van hun gebak.

Het is inmiddels meer dan twee jaar later en ook van deze vraag heb ik het tegendeel weten te bewijzen. Het eindeloos zoeken naar juist dat woord om mijn zin compleet te maken, het vinden van de perfecte afsluiter voor mijn verhaal, of juist die opening waarbij je niets anders kan dan helemaal tot het eind lezen, heeft me allemaal doen beseffen dat ik toch meer waarde hecht aan schrijven dan ik aanvankelijk dacht.

Weliswaar past het fictieschrijven beter bij me dan het schrijven van columns, maar toch kan ik nu, met nog minder twijfel dan eerst, zeggen dat ik later schrijver wil worden. Maar ja, wie weet vind je me dan over twee jaar in een bakkerij.

 

 

Wat raakt jou?

Ik ben benieuwd waarvan jouw hart sneller gaat kloppen!

 

Vind je cursus